In Beweging
Een Story to Tell uit de NLP praktijk
Een eeneiige tweeling van 6 jaar, meisjes, kwamen op een dag langs bij mij in de praktijk op consult samen met hun moeder. De vraagstelling van hun moeder werd mij na een tijdje wel helder: hoe kwam het toch dat de een zich bij alles verveelde en de ander zo’n beetje alles wel heel super tof vond. Het gezin had een zoon van twee jaar ouder en ze hadden niet verwacht dat de tweede een tweeling zou zijn…
Het begin
Ik sprak met moeder af dat we een aantal sessies zouden doen om in eerst instantie de tweeling apart van elkaar te observeren om vervolgens wat mij opviel samen te evalueren. Moeder was het daar helemaal mee eens en, ook niet onbelangrijk, vader ook.
Klein beetje achtergrond
Tijdens de Kindercoach opleiding, in 2010 bij BGL, kregen we les van NLP docent bij uitstek Angelique de Graaff. In 2007 heb ik bij ITAN de NLP master practitioner heb gevolgd, daarom was het een en ander wel herkenbaar en ook weer heel goed om het in een andere context weer als nieuw te ervaren. Ik ging verbindingen leggen tussen de ontwikkelingsstadia van Erik Erikson*, de neurologische niveaus en de acht chakrapunten. In de vraagstelling ontstond er voor mij overlap, ook in kleurbeleving en de intenties van de verschillende methodieken/energieën. *Erik Erikson, een in Duitsland uit Deense ouders geboren psycholoog, beschreef 8 stadia in de ontwikkeling van een kind tot adolescent waarbij – in het kort – op de overgang tussen de verschillende lagen problemen konden ontstaan.
Vervolg op de Story to Tell
Terug naar de tweeling, het ene meisje noem ik voor het gemak Anna en het tweede meisje Betty. Namen komen absoluut niet overeen. We hadden het zo georganiseerd dat de ene week Anna langskwam en de andere week Betty. Van mij kregen ze uiteraard niets over de ander te horen en ik vroeg bij hun niet na of ze er zelf over vertelden aan elkaar. Kortom elke keer was het voor mij een blanco blad.
Visualisatie van Jou Als Boom
Een groot verschil in beleving kon ik waarnemen door het doen van een vrij tot de verbeelding sprekende visualisatie: ben een boom (en niet: doe een boom na…). *de visualisatie: Sluit je ogen. Houd je armen langs je lichaam. Voel je voeten van hak tot teen zwaar op de grond staan. Rol je voeten af van voor naar achter via de linker en de rechter zijkant. Voel je in grond zakken en de aarde vangt je op. Voel hoe je knieën losjes boven je enkels staan. Adem diep in en adem rustig in drie tellen uit. Zoek je evenwicht op je rechter voet, en zodra je dat hebt, til je je linker voet op totdat je teen van je linker voet je rechterknie aanraakt. Zet je handen tegen elkaar voor je borst. Ondertussen blijf je rustig ademhalen en houd je je ogen gesloten.
Anna deed precies alle stappen mee die haar gevraagd werden. Ze hoorde de instructies, ze voerde ze uit en ze ervaarde niets bijzonders. Voor haar was het ook niet meer dan dat: opvolgen van instructies die ze stap voor stap zonder mokken uitvoerde. Ze zag zichzelf ook totaal niet als een boom, ze voelde er ook helemaal niets bij. Ze vond het lastig om haar ogen gesloten te houden. In haar hoofd stond ze eerst op twee benen, dan op een been met haar handen voor haar borst en haar ogen dicht. Ze zei wel nog: ik vind dit een stomme oefening, zullen we weer de ‘tafel van twee’ doen… Zij volgde haar beweging van Doen naar Hoofd.
Een week later: Betty ging ook staan. Bij het sluiten van haar ogen zag ik een krul verschijnen rond haar mond, een glimlach. Ze stond stevig op een been met haar handen voor de borst en haar ogen gesloten. Op het eerste zicht niet een ander plaatje dan haar zus een week geleden. Een groot verschil was het in gevoelsbeleving: de glimlach verdween gedurende de hele oefening niet van haar gezicht. Haar oogleden trilden alsof er achter de gesloten luiken van alles te zien was. Ze was de boom. Ze zat in haar gevoel de hele tijd. Bij het gesprekje achteraf zei ze dat ze wortels voelde onder haar voeten, dat ze bladeren hoorde boven haar hoofd. Ze vond het top om te doen en ze voelde zich heel stevig. Na afloop maakte ze uit haar losse pols een mandala. Haar beweging om haar boom-ervaring in een mandala om te zetten kwam geheel uit haarzelf.
In Beweging uitvergroot
Niet heel veel later hoorde ik van moeder dat de juf op school geconstateerd had dat Anna binnen het spectrum van hoogbegaafdheid valt en Betty toch wel tekenen van hoog sensitiviteit vertoont. De waarneming van school verbaasde mij niets;) met dit verschil in waarneming: het representatiesysteem van Anna is meer visueel en van Betty meer kinesthetisch. Tot op de dag van vandaag ontwikkelen beide meiden zich in close harmonie met elkaar en lopen ze elk hun eigen pad – in beweging zonder handleiding, gewoon in flow met zichzelf en hun omgeving.
Deze sessies zijn ervaringen van 8 jaar geleden. In die 8 jaar heb ik mijn eigen beweging gevolgd van Hoofd naar Hart en Buik. In beweging zijn houdt voor mij in dat je in evenwicht bent waarbij wat je denkt en wat je voelt en wat je zegt in sync is met elkaar. In evenwicht zijn is voor mij wezenlijk anders dan in balans zijn, bij het laatste balanceer je tussen goed en fout, tussen wel of niet en alle andere vormen van tegenstellingen.