In-de-war zijn levert herstel van vertrouwen op…

het gevoel van in-de-war zijn levert herstel van zelfvertrouwen op … uiteindelijk…
Een gevoel van onbehagen, van een zeurende dip, bleef maar om mij heen hangen en ik raakte daarvan duidelijk in-de-war en was ook even het contact met ‘mijn innerlijke’ rietstengels kwijt. Mijn leventje liep toch als een zonnetje, veel om dankbaar voor te zijn, waarom dan dit knagende gevoel van lamlendigheid. Het gaf mij een vrijbrief om alles uit mijn handen te mogen laten vallen, hoe oneerlijk tegenover mijn omgeving!

En dan valt het kwartje. Het is mij ineens zonneklaar: mijn moeheid en dip van dit moment komen voort uit een verlies aan zelfvertrouwen, eigenwaarde en zelfkennis naar aanleiding van een relatiebreuk. Pfff dat is er uit. Geen idee dat dit gegeven zo vast zat. Aanleiding onbekend voor het vallen van het kwartje, dat dan weer wel… en met mijn zelfvertrouwen zit het weer goed, herstel is net als het meebewegen van rietstengels in de wind…

herstel is een kwestie van tijd, van geduld

De pijn zit ook daar in het besef dat ik er zelf naast liep, dat ik het zelf liet gebeuren. En zoals het in coaching een mooi gegeven is: eenmaal het her- en erkennen van dit gevoel is de grootste stap naar het loslaten van het feit dat het allemaal fout is geweest. De mooie momenten blijven dan in tact. Wel zo eerlijk, toch? En het zelfvertrouwen is hersteld, daar gaat het uiteindelijk om, met geduld als een schone zaak.. Geef het tijd, alles op zijn tijd, en zo krijgt tijd een betekenis van oneindigheid… Mee eens?

Hoe werkt het bij jou wanneer je je nare gevoelens heb her- en erkend, kun je dan het nare gevoel loslaten en met de mooie herinneringen verder gaan?
Ik hoor graag jouw verhaal! Laat een reactie achter onder dit artikel!