Managen van je Verwachtingen
Laatst ging ik naar de sportschool met het idee dat ik wel weer wat meer aan conditie wilde doen en ik was het afgelopen jaar best wel lekker bezig geweest… Ik gaf mij op voor een kwartiertje buikspieroefeningen en een half uur kettlebell. Wat kan er misgaan?
Wat wilde je?
Wat kreeg je? Wat gebeurde er?
Wat is het verschil hiertussen geweest?
Laatst ging ik naar de sportschool met het idee dat ik wel weer wat meer aan conditie wilde doen en ik was het afgelopen jaar best wel lekker bezig geweest… Ik gaf mij op voor een kwartiertje buikspieroefeningen en een half uur kettlebell. Wat kan er misgaan?
Tjsa… tijdens de groepsles werd mij duidelijk dat ik in een bootcamp [circuitje zoals de trainer het noemde…] terecht gekomen was… en in ene realiseerde ik mij, en dit gevoel werd lijflijk ondersteund, dat ik toch niet echt sportief bezig geweest ben de voorbije jaren…
Een geheel andere uitkomst dan wat ik verwachtte. Wat dacht ik tijdens het circuit? Ik begon er aan met het idee: ik kan dit wel. En gaandeweg bekropen mij gedachten als: Ik stop! Nee, toch niet, ik ga door! Help, dit lukt mij niet! Ja wel, eens gaat het lukken, etc… Dat ik wel goed mee kon komen…
En wat kreeg ik? Het idee dat ik zeer zeker in de verkeerde les terecht was gekomen!
Is dat zo??
Voorbeelden genoeg uit de praktijk.
Ik kom regelmatig in een file terecht terwijl ik net op de radio gehoord had ‘op dit moment geen files…’ of ik sta toch in de verkeerde rij bij de kassa, terwijl ik nog wel zo goed dacht ingeschat te hebben dat een kleinere rij sneller zou gaan… of ik denk een toffe opdracht te hebben gekregen bij een bedrijf dat mij super lijkt om voor te werken en dan wijst de praktijk uit dat het toch mijn plek niet blijkt te zijn?Emoties komen dan opzetten.
Ik voel in eerste instantie een boosheid opkomen op alles wat buiten mij ligt… die andere weggebruikers, die andere mensen in de rij, die opdrachtgever die .. ik kan dan heel goed bedenken dat het niet door mijzelf komt. Dan kan het alleen maar aan de ander liggen toch?In tweede instantie komen dan meer bewuste en meer realistischere gedachten naar boven, gelukkig maar. Weet ik nu echt zeker dat het geheel aan de ander ligt? Nee, niet echt.
Zou het dan geheel aan mij liggen?
Is het belangrijk om stil te staan bij de vraag aan wie het ligt?
Het is wat het is, zeggen de boeddhisten.
Alles is tijdelijk. Everything is empty and meaningless… ja deze gedachten helpen mij wel verder.Ik stel mijn verwachting bij.
Ik bedenk dat ik nu tijd krijg, zomaar, om te reflecteren, om in rust naar muziek of een podcast te luisteren (in de file) of om even in het moment te zijn (in de rij) of een opdracht aan te nemen die beter past…