Slow living: weten dat je alles en niets bent - het leven zelf vraagt niet om betekenis...
Het leven zie ik als een dobberend bootje, dat vaart over soms woeste golven, dan weer over kabbelende stromingen. Het vaart van haven naar haven, sommige heel groot en veel meer heel klein.
De woeste golven staan voor onze interne conflicten. Op het moment dat ze er zijn, zijn ze voor ons onverteerbaar groot en schijnbaar onoverkomelijk. Het kabbelende water heeft een veel groter aandeel in ons leven. Vele dagen gaan voorbij waarop er zo op het eerste zicht niets bijzonders zich aandient. Alles gaat weer in elkaar over. De druppels uit het kabbelende water zijn niet veel anders dan de druppels uit de woeste golven: het een kan niet bestaan zonder het ander.
De rups vaart mee op het bootje over de golven en wacht in zijn cocon op het moment van verscheiden. Zijn moment. Daar heeft hij niemand bij nodig. Hij weet zodra het moment daar is. Net als de ongeboren embryo weet wanneer het zijn moment is om de moederkloek los te laten en de sprong in het diepe te maken... hij weet niet waar hij terecht gekomen is...
Net als de rups. Hij weet niet waar zijn cocon ligt (fysiek) en hij weet ook niet waar hij zal transformeren... wat hij wel weet is dat hij zal veranderen in iets anders. Wij noemen dat vlinder. Het maakt hem niet uit hoe wij dat noemen. Het gebeurt gewoon.
Hij is iets totaal nieuws geworden - hij weet dat hij leeft, hij weet niet voor hoe lang... ook dat maakt hem niets uit... hij leeft. En dat is voldoende om te doen waar hij voor gekomen is, in de tijd dat voor hem beschikbaar is...
Slow living - beseffen dat je niets weet wat overbodig is en dat je alles weet dat je nodig hebt/dat nodig is. Dit werkelijk begrijpen maakt me blij. Alles raast wel voorbij. Als ik me ergens druk over wil maken, kan ik dat beter op mezelf betrekken. Dan kan ik er wat aan veranderen, wat mij kan laten groeien. Ik heb dit vaak als iets egoïstisch gezien. En dat is niet zo. Het getuigt van wansmaak om je aandacht continue op de ander te leggen, alsof hij/zij dat niet zelf kan. Alsof hij/zij niet die verantwoordelijkheid zelf kan nemen. Ieder zijn ding om op eigen tempo te transformeren. Samen maken we de cirkel rond en daarmee de wereld weer een stukje mooier, beter, stralender...
Thuiskomen bij mezelf: verdiepen in wat er al is en minder aandacht in wat er allemaal (nog) niet is... what a waste of time... met deze gedachte dankbaar zijn voor wat er komen gaat... laat het gebeuren...
De moraal van dit verhaal? Geen idee, ga ik niet voor jullie invullen. Om in watertermen te blijven: overtuig een schip nooit, dan vormen schip en golven een geolied systeem. Dat geldt ook voor ons... vul zelf maar in waarvoor...
Wees uitgenodigd en voel je vrij om heel veel reacties achter te laten, dan vormen onze gedachten een geolied systeem!